(Deep) Patagonia

Ja, we zijn een dagje naar het Parque Nacional Patagonia geweest vanuit Cochrane. Het park waarvan Doug Tompkins de grondlegger is en wat vorig jaar door zijn weduwe is overgedragen aan Chili en nu dus een nationaal park is. Gratis toegankelijk, er loopt één weg doorheen en er zijn een aantal (vrij lange) wandelingen te doen. De weg voert door het park naar de grens met Argentinië, over de Paso Roballos. Zo ver zijn wij niet gereden, we zijn tot iets voorbij de Laguna Seca gereden en weer terug. Wat een prachtig landschap weer, en we hadden ook nog fatastisch weer met volop zon. En waar we ook stopten, overal waren we helemaal alleen! Op de terugweg heerlijk geluncht in de luxe lodge in het park en het aardige bezoekerscentrum/museum bezocht. Een dag met een gouden randje!

De dag hierna weer vroeg op pad richting Villa O’Higgins, onze meest zuidelijke stop. Omdat de route van die dag een tochtje met een veerboot omvatte, en die veerboot maar drie keer per dag vaart zijn we al om 7.00 uur vertrokken om de eerste 114 km. te rijden en de eerste boot van 10.00 uur te halen. En dat is gelukt! Beetje doorrijden, en we konden mee op de boot waarmee maximaal 14 auto’s tegelijk overgevaren kunnen worden van Yungay naar Rio Bravo over de Mitchell Fjord. Daarna nog 100 km. rijden naar Villa O’Higgins, duidelijk het slechtste stuk van de weg tot dan toe, dus dat betekende nog ruim 2 uur rijden. 

Villa O’Higgins is het meest zuidelijke dorp in Chili dat door Chili zelf over de weg is te bereiken. Punta Arenas, Puerto Natales en Torres del Paine liggen nog een stuk zuidelijker maar zijn met een auto alleen over de weg via Argentinië, door de lucht of per boot te bereiken. En op de fiets kan natuurlijk ook nog! ‘Deep Patagonia’ heet het hier ook wel, en dat is het ook. Per dag kunnen met de veerboot maximaal drie keer 14 auto’s overgezet worden (en meestal minder als er ook nog een bus of een vrachtwagentje mee moeten), dus druk wordt het hier zeker niet!

Op onze eerste dag hier móesten we natuurlijk even een foto maken bij het bord dat het einde van de Carretera Austral aangeeft, daar waren we uiteindelijk voor gekomen! (#2 van de wishlist). De tweede dag zijn we met de boot naar de Glaciar O’Higgins gevaren, onderdeel van het zuidelijke ijsveld. Eigenlijk de Perito Moreno van Chili, ook een gletsjer die in het water/de zee uitkomt. Gelukkig hadden we prachtig zonnig weer, want ook mét zon was het vooral door de straffe wind behoorlijk fris. Helaas hebben we geen stukken ijs zien afbreken van de gletsjer zoals bij de Perito Moreno. We kregen wel alle tijd om de IJswand van alle kanten te bekijken en te fotograferen, én er was voor iedereen whisky met gletsjerijs! Daarna nog een rondje rond een ronddrijvend brok ijs, een soort ijsberg dus, en vervolgens weer terug naar Villa O’Higgins. 

Na onze laatste nacht in onze schattige cabaña bij Entre Patagones (een aanrader, ook het restaurant waar we twee avonden prima hebben gegeten) weer op weg naar de ferry. We hadden gegokt op de tweede ferry van de dag (om 13.00 uur), die we ruimschoots hebben gehaald: we zagen die van 11.00 uur net wegvaren om een bocht. Ruim op tijd dus, gelukkig, want er waren deze keer meer auto’s dan plaatsen op de boot dus de nodige mensen die op de laatste boot van de dag moesten wachten (die pas om 19.00 uur gaat)! Samen met de twee lifters die we bij ons vertrek hadden opgepikt (Carl uit Zweden en Alex uit Frankrijk) konden wij dus onze weg vervolgen naar Caleta Tortel, onze volgende stop.

(Zie de foto’s in de map ‘Carretera Austral’.)