De droogste plaats op aarde?

Ken je die mop van die man en die vrouw die naar de droogste plek op aarde gingen? Die kwamen terecht in een gebied dat tot rampgebied was verklaard vanwege ......... de hevige regenval!

Die man en die vrouw waren wij dus. Nietsvermoedend vlogen wij 6 februari van Concepcion via Santiago naar Calama. Daar regende het een beetje toen we ‘s avonds aankwamen en: er was geen drinkwater! Op weg van het vliegveld naar ons hotel zagen we al wel een tankwagen staan met een massa mensen met emmertjes er omheen, pas bij de receptie van het hotel werd duidelijk wat er aan de hand was. We moesten zelfs een verklaring ondertekenen in het hotel dat we op de hoogte waren van het feit dat er geen (drink)water was. Snel ingecheckt dus maar en voordat de Jumbo supermarkt naast het hotel ging sluiten op zoek naar flessenwater. Resultaat: voldoende flesjes Panna en Evian om  de nacht en volgende dag door te komen, het goedkope Chileense water was al allemaal uitverkocht! Door de hevige regenval in het noorden van Chili van de voorafgaande dagen waren alle rivieren overstroomd en droge rivierbeddingen volgelopen. Door de enorme druk van dat water kon het water niet meer gereinigd worden en was er dus al 4 dagen (!) geen drinkwater meer in heel Calama. Oké, wij hadden genoeg flessenwater dus daarmee zouden we het wel weer redden tot de volgende dag in San Pedro de Atacama (onze volgende bestemming, Calama was slechts een noodzakelijke tussenstop op weg daarheen). Tegen de ochtend geruis in het buizenstelsel van het hotel, en jawel hoor, er was weer water! Jammer genoeg geen warm water, dus douchen (in de prima douche van dit splinternieuwe hotel) was niet echt een genoegen. Enfin, na een geïmproviseerd ontbijt (alles in wegwerp-vorm want de vaatwassers deden het toch nog niet) richting busstation om een bus naar San Pedro te vinden.

Wederom nietsvermoedend kwamen we halverwege de middag, na een rit van 1,5 uur door de prachtige woestijn, in San Pedro aan. Wat bleek bij aankomst in ons hotel aldaar: er was geen enkele excursie mogelijk, omdat de regen en de overstromingen bij alle bezienswaardigheden zoveel schade hadden aangericht, dat alles dicht was. En de weersverwachting was ook niet bepaald positief!  ‘s Avonds laat kregen we zelfs een cl-alert ( zeg maar een Chileens nl-alert) via onze telefoons waarin werd gewaarschuwd niet in de buurt van hellingen en rivierbeddingen te komen vanwege het gevaar voor overstromingen en landverschuivingen! Inmiddels was dit hele gebeuren door de regering tot catastrofe uitgeroepen: er zijn zeker 6 doden gevallen, er is een brug ingestort, wegen zijn gedeeltelijk weggeslagen door het water en heel veel huizen zijn verwoest. Dit alles wordt veroorzaakt door de ‘Invierno Altiplanico’, hier ook wel de Boliviaanse winter genoemd omdat het noodweer vanaf Bolivia over het hele noorden van Chili trekt.

Geen excursies, dus dat betekende drie dagen weinig tot niets doen want zoveel is er in San Pedro verder niet te beleven. ‘s Ochtends rustig uitgebreid ontbijten, beetje lezen, kopje koffie in het dorp, stukje lopen, lunchen, beetje lezen, pisco sour drinken, hapje eten, en dat dan drie dagen achter elkaar. De eerste twee dagen begon het aan het einde van de middag dan ook nog te regenen en een deel van de straten was nog één grote modderpoel. Veel huizen zijn aan de onderkant beschadigd door het water, want bijna alle huizen zijn van adobe dus erg kwetsbaar. Ook de kerk, waar op sommige plaatsen de leemlaag is weggespoeld. Enige afwisseling: een bezoekje aan het meteorietenmuseum. En het dorp is zeker gezellig, met een mooie Plaza waar je heerlijk mensen kunt kijken. Veel Adobe huisjes, laag, waardoor het ons vooral aan Mexico deed denken. En alleen maar travel agencies, souveniershops en restaurantjes, met een enkele verdwaalde minimarket of farmacia daar tussen Onze derde dag hier was het weer een stuk beter, geen regen meer en ‘s avonds zowaar sterren te zien! Een stargazing tour zat er helaas nog niet in, maar van een man bij het restaurant waar we hadden gegeten begrepen we dat we Sirius, Orion en de Pleiaden konden zien. En inderdaad, als het dan helder is kun je hier wel heel veel sterren heel goed zien!

Onze vierde en laatste dag hier begon hetzelfde als de eerdere drie: ontbijtje, kopje koffie, wandelingetje door het dorp, totdat we een briefje zagen hangen: ‘Valle de la Luna, 15.00 hr.’. En jawel hoor, de excursies gingen weer van start. Snel geboekt, en om 15.00 zaten we in een busje op weg naar de Valle de la Luna.

De Valle de la Luna ligt vlak bij San Pedro, in de Cordillera del Sal. Een onwerkelijk, surrealistisch landschap wat op sommige stukken wel een beetje op een maanlandschap lijkt. Rode bergen en overal witte stukken die op sneeuw lijken. De tour bracht ons op een aantal plaatsen in dit nationale park, met als sluitstuk een mirador (uitkijkpunt) waar je een prachtig uitzicht had over de vallei, de cordillera en de vlakte waar San Pedro ligt. Wat een geluk, toch nog wat meer van deze bijzondere omgeving kunnen zien op onze laatste dag hier.