Bocas del Toro

Onze één na laatste stop was Isla Colon, Bocas del Toro, Panama. Een subtropisch eiland in de Caribische Zee vlak bij de grens met Costa Rica met duidelijk Caribische trekjes. De handigste reis erheen was nog even flink zoeken (vanaf thuis), maar is uiteindelijk prima verlopen. Punt is namelijk dat alleen Panama Air naar Bocas del Toro vliegt vanaf een klein vliegveld in Panama City, én dat ze dat met zulke kleine vliegtuigen doen dat je maar 14 kilo bagage mee mag nemen. Onze oplossing: eerst vanaf Cartagena naar Tocumen, het grote internationale vliegveld van Panama City, opgehaald door Jorge, de verhuurder van ons appartement, met hem onze grote koffers naar zijn winkel in een mall in Panama gebracht, en door hem met minimale bagage (elk een kleine rugzak) weer afgezet bij het ‘andere’ vliegveld aan de andere kant van de stad. Na een vlucht van nog geen uur met prachtig uitzicht over de Miraflores sluizen in het Panamakanaal en de vele eilandjes die samen de Bocas del Toro vormen aangekomen in ons subtropische paradijsje. Een zeer ruime ‘loft’ (zo heet het bij Airbnb) met gigantisch terras volledig boven het water, bereikbaar via een steiger, aan Big Creek op Isla Colon. Bedoeld om vier dagen te relaxen, en dat hebben we ook gedaan. Heerlijk om continu buiten (op het overdekte terras) te kunnen zijn en het geluid van de zee te horen. Vooral dat geluid zal ik nog gaan missen, hoewel het geluid van de airco hier in ons appartement in Panama City er wel een beetje op lijkt!

Zoals gezegd waren we hierheen gegaan om te relaxen; jammer genoeg was het weer - voor de derde keer tijdens deze reis! - niet helemaal wat je van een subtropisch eiland zou verwachten. Vanaf de eerste nacht heeft het zeer regelmatig geregend, soms zelfs flink. Voordeel daarvan was wel dat het niet zo erg heet was, en aangezien ons terras volledig overdekt was konden we toch de hele dag buiten zitten. Op de enige dag dat de zon volop scheen hebben we heerlijk geluncht in Bocas Town met prachtig uitzicht op de baai en één van de andere eilanden. Helaas werd onze relaxte mood daarna door mijn eigen schuld nogal verstoord doordat ik mijn fotocamera kwijt ben geraakt .......... Maar, om met onze Johan te spreken: elk nadeel heb zijn voordeel!  Nadat ik had ontdekt dat ik mijn camera kwijt was, zijn we eerst wat omstanders gaan vragen of ze mogelijk iets hadden gezien. Nee natuurlijk! Een superaardige dame ging vervolgens samen met ons het hele parkje (waar het gebeurd was) rond en probeerde mij te troosten met de ware woorden dat die camera slechts materieel bezit was en dat de beelden op de foto’s toch vooral in mijn hoofd en mijn hart zaten. Wat een schat!Enfin, vervolgens toch maar naar de politie om het verlies aan te geven met het verhaal dat de camera kwijt was met zo’n 2000 foto’s .......... (Voor alle duidelijkheid: ik had bijna alle foto’s al veilig in de cloud opgeslagen!) In plaats van daar een verklaring over op te stellen, werden wij met twee agenten onder leiding van lt. Morales in een politiewagen meegenomen om precies te laten zien waar het gebeurd was. De agenten gingen vervolgens nog eens rondkijken (zonder resultaat natuurlijk), vertelden dat we pas de volgende dag een verklaring konden laten opmaken en brachten ons naar ons huisje. De volgende dag hebben ze ons weer opgehaald om die verklaring te laten opmaken en weer terug gebracht, en het allermooiste: ze hebben ons vanochtend wéér opgehaald en naar het vliegveld gebracht! Waarom? Zoals Morales zei: “It’s my job!”. In ieder geval hebben wij nu vrienden bij de politie van Isla Colon (en een goed verhaal!)! De verzekering is inmiddels ook op de hoogte.

En zo zitten we nu dus weer in Panama City, na een ondanks de tegenspoed heerlijk relaxt verblijf op dat heerlijke eiland. Een eiland trouwens dat ons wel wat deed denken aan de noordkust van Bali. Niet zo vreemd dus ook dat ons hele huisje met Balinese meubels en accessoires was ingericht. Dit was absoluut voor herhaling vatbaar, misschien dan nog een keer met zonniger weer.

Onze aankomst in Panama City was ook weer uitstekend geregeld: Jorge kwam ons weer ophalen, mét onze grote koffers, en we konden direct in ons appartement. Hetzelfde appartement in Casco Viejo waar we 1,5 jaar geleden al eens waren op weg terug uit Ecuador. Na een eerste rondje door (weer) een stukje Unesco Werelderfgoed kunnen we concluderen dat het hier nog steeds prachtig is, en dat er al weer heel veel meer opgeknapt is dan 1,5 jaar geleden. Nog 2,5 dag te gaan!